Met de twee onderstaande gedichten van Peter Verhelst gingen onze leerlingen aan de slag tijdens de poëzieweek van januari 2018.

IM Joop Admiraal, Sonic Boom (Ultima Vez), 2003

Twee lichamen staan hoofd tegen hoofd.
Urenlang spreken ze in elkaars mond
tot de woorden van hun kin druipen: wanhoop, slaap, verveling,
wil, liefde, dromen, verlangen, tederheid, onderwerping.
Wie van beiden spreekt als eerste het woord mes uit
terwijl de ander antwoordt: hoofd, wenkbrauwen, bovenlip, wangen,
kin, borst, armen, buik, geslacht, benen,
om gladgeschoren te worden? Ivoor. Albast.
We gaan de schouwburg uit, elk met een lichaam op de rug
stappen in de auto, rijden naar huis.
In de slaapkamer leggen we ze mond aan mond
alsof ze horizontaal in bed staan.
We drukken ons elk op onze kant tegen een rug aan,
arm om middel, kin op schouder, met open ogen,
klimmen over die lichamen,
kussen ons slapend in elkaar vast.

De weereld is een speel toneel. Elck speelt zyn rol
en kryght zyn deel. (Joost van den Vondel)
Iemand gooit een roos op het podium
maar het is niet de roos of de hand die gooide
zelfs niet het gooien, maar het vallen
dat niet het vallen is op een holle, houten vloer
maar de ruk van je schouder, kijk naar me, iemand,
gelijk wie, die voor het eerst, die eerste blik.
Terwijl iemand voor het eerst een broek uittrekt in een nieuw huis,
terwijl iemand een jurk over haar hoofd trekt
en ze elkaar nog niet aankijken, nog voor die ruk van de schouders.
Iemand die op de vloer gaat liggen en de ogen sluit,
die ene
die er voorzichtig naast gaat liggen,
dat niet het liggen is op de vloer
maar het vallen, linkerarm achter het hoofd,
trillende oogleden, stokken van de adem, halfopen mond,
opzijvallend hoofd in die kamer met de houten vloer
waar wij ooit, voor het eerst, lig jij nu met open ogen
op je zij.
Een vaas die valt.
Scherven stijgen uit de plas op en versmelten,
water trekt uit de plas weg,
een roos gooit zich met een boog van de vloer weer in de vaas.

Dit zijn de resultaten